Een risicovolle grap !
'Vertalen is geen creatief proces
waarbij je soms helemaal komt vast te zitten.'
Als je fictie schrijft kun je de grenzen van de realiteit een beetje oprekken. In dat geval mag je hoofdpersoon een vertaalster zijn die een lucratieve klus krijgt aangeboden van een Zwitserse familie met oud geld. Sara is gevraagd een dagboek te vertalen van een nicht die in Amsterdam gewoond heeft en van wie de vader een joodse diamanthandelaar was.
Tussen de regels lezen
Deze overgeërfde autobiografische notities blijken weinig reflectief te zijn, eerder oppervlakkig, vol ijdelheid en gemopper. Toch wakkeren de schaarse feiten en heftige gevoelens, in combinatie met enig geroddel van de buurvrouw, haar nieuwsgierigheid aan en gaat ze op onderzoek uit. De verhitte reacties die daarop volgen maken haar duidelijk dat er iemand niet blij is met haar speurwerk. Het citaat boven dit stukje gaat dus niet helemààl op voor Sara.
Deze lange novelle biedt de auteur de kans om de verhaalelementen voldoende uit te rollen en de lezer bij het plot te betrekken. Dat lukt lang niet altijd bij een kortverhaal. Zelfs gerenommeerde schrijvers uit de geschiedenis van het korte werk, zoals Edgar Allan Poe, produceerden uit de kluiten gewassen novelles. In 'Familiestuk' kun je genieten van een frisse verteltoon, netjes uitgewerkte achtergronden en een handjevol spanning.
Te weinig kracht
Maar... door de in een grap en lachbui verpakte climax blijft dit verhaal hangen in een entertainment sfeer. De lezer die fictie koppelt aan dramatische kracht verwacht wellicht meer van het spanningsveld tussen onrecht en bloedbanden. Een auteur die dat spoor wil volgen dient wel over veel psychologisch inzicht te beschikken. Wil je die kennis ook nog omzetten in literatuur, dan moet je van goeden huize zijn. Daarbij verdienen lezers het om bij het nekvel gegrepen te worden!
★★1/2