Taal- en stijlarmoede !
Hoe moeilijk het is om je als debutant te meten met de gevestigde talenten in de thrillerwereld, blijkt uit 'Inspecteur Holländska' van Mirjam Everhard.
Veelbelovende verhaalelementen zoals de eerste grote zaak van de Nederlands-Zweeds-Samische rechercheur Maja, de tragische geschiedenis van het Sami-volk, een barre, winterse setting bij de noordpoolcirkel en een afgekeurde politiehond die bang is voor onweer, brengen niet het verhoopte leesplezier. Het is het boek van 'net niet' op teveel vlakken.
Laten we beginnen met taal en stijl. De opeenvolging van korte, houterige zinnen oogt simplistisch en zorgt niet voor een vloeiende taal en bijgevolg prettige leeservaring. Het zijn bovendien kale zinnen met bitter weinig stijlfiguren of betekenisvolle details. Dat breekt de auteur zuur op als het b.v. gaat over het scheppen van sfeer. Nergens krijg je een Viveca Sten-sfeer om maar iemand te noemen die het op dit moment terecht goed doet bij de lezers. Denk ook aan 'Noorderlicht' van Mariska Overman, een ouder boek dat opnieuw aandacht verdient.
En dan is er nog het veelvuldige, foutieve gebruik van het verwijswoord 'deze', een modeverschijnsel dat irritatie oproept.
Citaat: 'Ik heb een filmpje gemaakt en zal deze zo (meteen) doorsturen.'
Omdat filmpje (verkleinwoord) onzijdig is, hoor je 'dat' gebruiken. Toch is de beklemtoonde vorm 'dat' hier niet nodig. Kies daarom voor de onbeklemtoonde vorm 'het'.
Een beter lopende zin zou trouwens zijn: 'Het filmpje dat ik gemaakt heb zal ik zo meteen doorsturen.'
Ook op andere vlakken word je niet naar het verhaal toegezogen. Het plot kabbelt voort, er zijn onnodige uitweidingen, de urgentie en het structureren van het onderzoek wordt onvoldoende opgeroepen. De kleine beschouwingen zijn te alledaags en de brede achtergrond van de Sami-tragedie is boeiend maar staat los van het plot. Een kundige schrijver zou de historische lijn laten opgaan in de ontknoping. Denk aan Anya Niewierra, die altijd een eenheid van achtergrond, sfeer en personages creëert! Ze is bovendien in staat om een gevoelsband met de lezer te ontwikkelen.
Mirjam Everhard heeft een afstandelijke, mechanische manier van vertellen waardoor je nooit een verbondenheid kunt opbouwen met de plotspelers en met wat er op hun weg komt! Dat falen heeft meer te maken met een gebrek aan talent dan met het schrijven van een eerste boek!
Als ik met de hand over het hart strijk komen er *** sterren tevoorschijn...